16 | Hervé Christiani

Hervé Christiani

Hervé Cristiani werd geboren in Parijs op 8 november 1947. Op het jezuïetencollege was hij domkop van de 11e tot de 12e klas. Zijn onmisbare aanwezigheid in het koor woog in zijn voordeel om niet ontslagen te worden. Hij zegt graag dat zijn echte studies begonnen op de dag dat ze eindigden.

Tijdens zijn adolescentie, toen hij geen gitaar speelde, las Hervé Cristiani veel en was hij geïnteresseerd in theoretische natuurkunde, geschiedenis, religies en literatuur. Hij speelt ook tennis en doet zelfs aan wedstrijden. Beïnvloed door blues en folk vanaf het begin, is hij bestand tegen het Franse lied van die tijd en waardeert hij nauwelijks de yéyés zoals Claude François, Johnny Hallyday of Sylvie Vartan, maar is hij gefascineerd door de ziel van Ray Charles, Marvin Gaye en Aretha Franklin.

Op 25-jarige leeftijd bezocht hij het American Centre in Parijs, een smeltkroes van tegencultuur en een platform voor interartistieke experimenten1 waar een hele reeks bezoekende Amerikaanse kunstenaars tot uiting kwam. Als goede gitarist deelde hij vervolgens het podium met zijn vrienden Marcel Dadi, Dick Annegarn, Bill Deraime, Jacques Higelin, Maxime Le Forestier en anderen, allemaal op dat moment even onbekend als hij.

Tegelijkertijd volgt Hervé Cristiani ook Le Petit Conservatoire de la chanson de Mireille. Er ontstaat een sterke band tussen deze twee perfectionisten, die zal duren tot de dood van de laatste. Deze periode zal die van de eerste tv- en radio-optredens zijn en in het kielzog bracht hij zijn eerste 45 toeren uit op AMI Records, Quand j'ai fear d'aimer / Le palais du roi, al snel gevolgd door een tweede met Dick Annegarn: La femme fleur, humoristisch lied geïnspireerd door Georges Wolinski.

In tegenstelling tot wat in zijn boek wordt vermeld, verkrijgt hij, om de uitgevers tevreden te stellen en de betrokkene te beschermen, door een weddenschap te winnen in een pokerspel tegen een artistiek directeur van de platenmaatschappij Polydor, deze laatste de belofte om te kunnen een eerste 33 toeren opnemen. Het wordt Au pays de Mélodie (1975), het eerste conceptalbum van Hervé Cristiani in de traditie van deze tijd (Pink Floyd, Genesis, enz.). We vinden zijn wereld al gemaakt van kleine dingen, die hij in de loop van de jaren zal ontwikkelen. Onder de titels: In the black stars, In the land of Melody, Flapie the stoned... De albums en de tours - vaak in het gezelschap van Francis Cabrel - volgen elkaar daarna met wisselend fortuin op.

In 1979 verliet Hervé Cristiani Polydor voor WEA en bracht een nieuwe plaat uit, Récréation, waarop onder meer Madame Michu, Marylou en The Plumber stonden, maar die helaas niet beter verkocht dan de vorige.

Hervé Cristiani was lid van de Franse Nationale Grand Lodge