44 | Berliner Gérard

Berliner Gérard. 1956-2010

Gérard Berliner, artiestennaam van Raymond Berliner, is een Franse zanger, songwriter en acteur geboren op 5 januari 1956 in Parijs, waar hij stierf op 13 januari 2010. Hij is de halfbroer van Bruno Berliner, Franse gangster uit de jaren 80, lid van de beroemde bende haarstukjes.

Hij maakte zijn showdebuut op 13-jarige leeftijd als acteur in kleine rollen in film en theater voordat hij dramalessen volgde bij Claude Viriot. Op vijftienjarige leeftijd verliet hij zijn gezin om bij de secretaresse van een platenmaatschappij te gaan wonen.

Omdat het nummer zijn andere passie is (hij zorgt voor een platenkraam op de rommelmarkt), had hij zijn eerste succes in 1974 met zijn nummer For you I want I want to live. Hij maakte een eerste tour met het podium van Europa 1 waar hij het affiche deelde met Martin Circus en Georgette Plana.

Tegelijkertijd verscheen hij op televisie, met name in variétéshows geproduceerd door Maritie en Gilbert Carpentier zoals Les Top à ..., die hem de kans gaven om vele auteurs en componisten te ontmoeten. Het was op deze sets dat hij in 1978 werd opgemerkt door Serge Lama, die hem in het eerste deel van zijn concerten liet verschijnen. Kort daarna opende hij voor Marie-Paule Belle in de Olympia.

Vier jaar later was het zijn ontmoeting met de tekstschrijver Frank Thomas die hem naar de voorgrond stuwde dankzij het lied Louise (album Voleur de maman) waarvan in 1982 meer dan 400.000 exemplaren werden verkocht. Gérard Berliner werd toen uitgenodigd op de Champs-Élysées-televisie programma van Michel Drucker, waarna hij in oktober 1983 op het programma stond in de Espace Cardin in Parijs, waar hij een maand lang het eerste deel van de concerten van Juliette Gréco opende.

Andere albums die samen met Frank Thomas werden geschreven, volgden: Je porte ma vie (1983) en La Mémoire profane (1984), maar deze waren geen succes. Gérard Berliner beleefde daarna een paar moeilijke jaren, afwisselend optredens in televisieseries en concerten in Parijse zalen zoals Le Sentier des Halles of het Casino de Paris.

Pas in de jaren negentig nam hij andere albums op, hetzij door hemzelf ontworpen zoals De toi à moi (1990) en Le Vertige des fleurs (1992), geproduceerd door Charles Aznavour als Chien de voyou (1994) of in samenwerking met Jean-Loup Dabadie als Gelukkig (1997).

Het was in die tijd dat hij "de man van zijn leven" ontmoette: Victor Hugo. Hij is gepassioneerd door zijn werk en zijn humanitaire ideeën (afschaffing van de doodstraf, rechten van vrouwen en kinderen).

Het is op advies van Alain Decaux en nadat Gérard Louvin hem het schrijven van de show Hugo Illumine Paris toevertrouwde, die op 14 juli 2002 onder de Eiffeltoren werd gepresenteerd om de tweehonderdste geboortedag van de dichter te vieren, komt hem de het idee om een ​​half gezongen, half theatrale show op te voeren, Mon alter Hugo, zijn persoonlijke evocatie van het leven van Victor Hugo, die hij verschillende seizoenen zal presenteren. Hij toerde ook met een show als eerbetoon aan Serge Reggiani. We zien hem terug in bepaalde tv-shows en zijn shows trekken nog steeds evenveel toeschouwers. Hij werd genomineerd voor de Molières 2006 in de categorie Molière van muzikale uitvoering voor Mon alter Hugo. Over deze show zegt Alain Decaux: “Eindelijk keert Hugo terug in de handen van een man van het volk. "

Gérard Berliner stierf op 13 oktober 2010 aan een hartaanval in het Necker-ziekenhuis in Parijs. Hij ligt begraven op de begraafplaats Père-Lachaise (division 44).