04 | Goublier Gustave en Henri

Henri Goublier (14 Maart 1988- 23 Mei 1951) was de zoon van Gustave Goublier (zie de volgende paragraaf). In plaats van dat hij les kreeg van zijn vader (die was te druk met zijn 'eigen') werd hij vooral geholpen door zijn oudere broer Emile en een vriend van de familie. De plotselinge dood van zijn broer heeft hem erg aangegrepen en nog lange diepe sporen getrokken.

Hij kreeg later les op het conservatorium van Xavier Leroux, ook een Frans componist maar verder geen aandacht krijgt omdat hij geen plekje op Père Lachaise heeft gereserveerd. Na zijn diensttijd ging Henri spelen in het Gaïeté Lyrique theater orkest. Zijn interesse voor een meer lichter genre (na zoveel jaar serieuze muziek op het conservatorium) waren danig geprikkeld. Deze omgeving in het theater inspireerde hem al gauw (25 jaar was hij) tot het componeren van zijn eerste operette. Het is van alle tijden dat componisten - na het keurslijf van het conservatorium - echte muziek gaan schrijven.

Voordat ik conservatoria over me heen krijg: dit is een grap met een kern van waarheid.

Een behoorlijk lijst met zeer aansprekende titels heeft Henri achtergelaten, waarbij ook filmmuziek is te vinden.

Gustave Goublier (15 Januari 1856–27 Oktober 1926) was een componist van een indrukwekkende hoeveelheid populaire melodieën zoals L'Angélus de la mer, La Voix des Chêne, Le Credo du Paysan en nog veel meer. Bij de gewone Fransman zijn deze melodieën nog steeds bekend. Bij de gewone Nederlander niet.

Gustave had het geluk dat zijn ouders meewerkte aan zijn muzikale carrière. Op jonge leeftijd trad hij al op. Zijn eerste baantje kreeg hij plotseling toen de pianist van een voorstelling uitviel. Later leerde hij ook nog saxofoon spelen en dirigeerde af en toe. Zijn talent werd herkend en hij werd dirigent bij de Eldorado en Parisiana en de Folies Bergère. De laatste vooral bekend door de kunstzinnige balletten die daar worden opgevoerd. Na herhaalde stakingen van de orkestleden nam hij ontslag. Een ander bekend theater, de Moulin Rouge, met minstens zo mooie balletten, benoemde hem als dirigent van het orkest. Zijn periode daar heeft vele creatieve producties opgeleverd. Toen zijn vrouw overleed in 1921 verloor hij alle zin in het leven en stierf uiteindelijk in 1926. Een straat in het 10de arrondissement van Paris is naar hem genoemd.

 Photo: Moulin Rouge in 1925

Op het grafmonument staan een aantal titels waarmee vader en zoon bekend zijn (geweest)