10 | Mano Solo

Mano Solo

Mano Solo werd geboren als Emmanuel Cabut op 24 april 1963 in Châlons-sur-Marne (Marne). Hij is de zoon van ontwerper Cabu en Isabelle Monin, mede-oprichter van het tijdschrift over ecologie, La Gueule ouvert. Vanaf zijn 17e speelde Mano Solo in een punkgroep, de Chihuahuas, waarin hij gitarist was. Maar het was begin jaren negentig, nadat hij vernam (in 1986) dat hij seropositief was, ging hij achter de microfoon zitten en interpreteerde zijn teksten. Hij zingt regelmatig in het Théâtre du Tourtour met Marousse en P'tit Louis. Het eerste album, La Marmaille nue, werd uitgebracht in 1993 en verkocht in het eerste jaar 100.000 exemplaren.

In 1995 verschijnt het tweede album, Dark Years, dat, zoals de titel aangeeft, een donker album is (ook gouden plaat uit de eerste maanden). Datzelfde jaar maakte hij tijdens een concert in de Bataclan bekend dat hij aids had opgelopen. Hij vond het jaar daarop in 1996 een deel van de chihuahua's voor het album Frères Misère. De ritmes liggen soms dicht bij punk en de teksten pakken meer geëngageerde thema's aan dan bij de vorige solo-albums. Weinig gepubliceerd, wordt dit album niet meteen een succes. Naast zijn zangcarrière ontwikkelt Mano Solo andere talenten. Hij tekent en schildert, met name de covers van zijn albums.

Hij schreef ook en met het geld dat verdiend wordt door de muziek, richtte hij zijn eigen uitgeverij (De Marmaille nue) en publiceerde twee boeken. In 1995, een verzameling van gedichten, ik ben hier, en in 1996, een roman van Joseph in de regen. In 1997, heeft een nieuwe solo-album : ik weet het niet ook (gouden) live opgenomen, de melodieën en de geluiden van een nieuw origineel. Twee jaar later, Mano Solo records dubbel-album Internationale Shalala live in Tourtour, een klein theater, waar hij speelde regelmatig sinds haar oprichting. Hij speelt alleen op gitaar, begeleid op de gitaar ook) door Jean-Louis Solans. De stukken zijn afkomstig uit eerdere solo-albums, met uitzondering van de Shalala, een hymne van "innerlijke revolutie" als de artiest zingt met zijn publiek op het einde van elk concert.

Zijn boodschap is een positief en dynamisch. Zijn tweede live-album, getiteld Maart, werd uitgebracht in 2002, pikt een groot deel van de nummers van het album, uitgebracht tussen tijd (augustus 2000). Het concert is opgenomen in de Coöperatie de Mai in Clermont-Ferrand en De Halle aux Grains in Toulouse. Het album wordt vergezeld van een DVD, als de kunstenaar werd opgenomen in de zijkant foto ' s en fragmenten van concerten, animaties synthese van beelden uit haar eigen fantasie. Sinds 2001, Mano Solo is zeer geïnteresseerd in het Internet, creëert en ontwikkelt haar eigen site om zijn belangen in de politieke, sociale en artistieke, de bevordering van de bezoekers zelf creatief te zijn.

In 2004 werd Les Animals uitgebracht. Zoals op elk album, is het geluid nieuw en de teksten stralen altijd dezelfde energie uit, geserveerd door een beheerste taal van geweldige poëzie. Sommige titels zijn nieuwe opnames van oude nummers. Ook inbegrepen is de track Botzaris, opgenomen met Les Têtes Raides. In 2004 maakte hij ook twee optredens op het album Dans le caillou van Karpatt. In 2006 verlengde Mano Solo zijn contract bij Warner, zijn platenmaatschappij, niet. Het is in eigen beheer geproduceerd met een nieuw album, In The Garden, dat in maart 2007 werd uitgebracht. Het biedt internetgebruikers de mogelijkheid om het te helpen bij de zelfproductie door middel van een abonnement dat bedoeld is om de promotiekosten te betalen zodra het album is geproduceerd.

Wat niemand zal willen begrijpen en de pers zal overal vertellen dat hij op zijn publiek vertrouwt om het album te financieren, terwijl hij van zijn bank heeft geleend en zijn huis als onderpand heeft gegeven, 130.000 euro waarmee hij de productie en de vervaardiging van de schijf. Het abonnement gaat op 18 september in. Elke maand heeft de abonnee toegang tot nieuwe content (nummers of films) en bij release ontvangt hij het album. Het ingezamelde geld zal worden gebruikt voor de promotie van het album. Door deze aanpak wil de kunstenaar zich onderscheiden van de klassieke industrie en tegelijkertijd laten zien dat artistieke productie kosten met zich meebrengt.

Door deze ervaring en de weinige internetabonnees -2800 - probeert Mano Solo aan te tonen dat als hij vandaag zelf kan produceren, het alleen op een naam en een reeds gevestigde carrière is. Het is niet aan een beginnend kunstenaar dat een bank zo'n bedrag zou lenen. De 35.000 exemplaren van In The Garden die in de winkels worden verkocht, vergoeden de bank, zonder de artiest de middelen te bieden om het volgende album te produceren. In een interview met het Belgische dagblad Le Soir in april 2008 legt Mano Solo uit:

“Zelfproductie kan niet werken. Ik verkocht er 2.800 per abonnement en de cd-distributeur deed zijn werk niet. Ik ben het levende bewijs dat we niet zonder de majors kunnen. Ik heb genoeg van deze media die erop blijven spugen. Zonder Warner zou Mano Solo niet bestaan. Deze bedrijven zijn geen klanten, ze zijn er om geld te verdienen. Het is normaal dat deze mensen je weggooien als je in hun ogen niet meer competent bent. Waarom zouden ze degenen houden die niet meer verkopen? Degenen die hun publiek niet ontmoeten, moeten opruimen, dat is alles. Er zijn genoeg van deze overwegingen. De pers is hier medeplichtig aan. We moeten stoppen onszelf voor de gek te houden: ja, piraterij schaadt diversiteit en Myspace, het is zielig, het is eng, hier vinden we de avant-garde niet. En dankzij dat is niemand in Frankrijk onthuld. MP3 gaat niet over het maken van een revolutie, het gaat over het maken van werklozen. "

Mano Solo blijft vooral een zeer betrokken artiest. In maart 2006 organiseerde hij samen met het collectief “Je suis là! »Een concert in de Bataclan waarvan het geld wordt gedoneerd aan de Fazasoma-vereniging die de Malagassische bevolking helpt. Sinds januari 2007 presenteert hij ook een radioprogramma op Aligre FM (93.1), Le Clou de la Soirée, elke laatste zaterdag van de maand van middernacht tot geen uur, waar hij het woord geeft aan degenen die dat niet hebben gedaan. laat staan ​​zijn talrijke optredens bij bijeenkomsten die gericht waren op het herstellen van de gelijkheid.

Mano Solo zingt vooral over aids, waar hij last van heeft. Hij wordt al vele jaren behandeld met drievoudige therapie. Hij won drie gouden platen. Vanaf 1 oktober 2007 presenteert Mano Solo een ander radioprogramma, ten nadele van de Clou de la Soirée, Smoke City, nog steeds op Aligre FM, elke maandag van 18.30 uur tot 19.30 uur. Hij verwelkomt de associatieve wereld en activist, klokkenluiders, in een partijdig en ongebreideld programma. Ook komen er veel artiesten live spelen. Smoke City stopt in januari 2009. Een nieuw album werd uitgebracht op 28 september 2009, Rencontre au port, onder licentie van Wagram.

Hij leed aan aids en werd opgenomen in het ziekenhuis na zijn laatste concert in Parijs op 12 november 2009. Hij stierf op 10 januari 2010 op 46-jarige leeftijd aan verschillende aneurysma's.