44 | Francaix Jean

FRANCAIX Jean (1912-1997)

Jean René Désiré Françaix; 23 mei 1912 in Le Mans - 25 september 1997 in Parijs) was een Franse neoklassieke componist, pianist en orkestrator, bekend om zijn productieve output en levendige stijl.
De natuurlijke gaven van Françaix werden van jongs af aan aangemoedigd door zijn familie: zijn vader, directeur van het conservatorium van Le Mans, was musicoloog, componist en pianist, en zijn moeder, zangleraar. Hij studeerde aan het Conservatorium van Le Mans en vervolgens aan het Conservatorium van Parijs, en hij was pas zes toen hij begon met componeren in een stijl die sterk beïnvloed was door Ravel.

Zijn eerste publicatie, in 1922, trok de aandacht van een componist die voor de uitgeverij werkte en de begaafde jongen naar een begaafde leraar, Nadia Boulanger, stuurde. Na de dood van haar zus in 1918 wijdde ze haar leven aan dirigeren, orgelspelen en lesgeven. Ze werd al snel een van de meest gevierde leraren voor muzikale compositie in de 20e eeuw met een lijst van studenten met namen als Aaron Copland, Leonard Bernstein, Elliott Carter en nog veel meer.

Ze moedigde Françaix' carrière aan en beschouwde de jonge componist als een van de beste, zo niet de beste, van haar studenten. De bekende pianist en pedagoog Isidor Philipp leerde hem ook. Françaix speelde zelf vaak zijn eigen werken, tot publieke toejuiching; met name in de première van zijn Concertino for Piano and Orchestra op het festival van Baden-Baden in 1932.
In 1932 liet hij zijn Huit Bagatelles op het Weense Festival spelen door het Kollisch Quartet en hijzelf aan de piano, terwijl in Parijs zijn Concertino for piano en orkest werd gehoord in 1933.

Zijn composities werden in de jaren dertig in Parijs nog steeds gespeeld. A String Trio (1933), een Fantaisie voor cello en orkest, Drie duo's voor twee sopranen, een Sonatine voor viool en piano, een Quintet en een Serenade voor klein orkest (1934). 1935 zag de première van zijn Viervoudig Concerto voor fluit, hobo, klarinet, fagot en orkest, en 1936 van een pianoconcert.
Zijn muziek werd ook gebruikt voor balletten: Le Roi nu, Les Malheurs de Sophie (beide voor Parijs) en Jeu Sentimental (voor Brussel).
Hij was van jongs af aan een ervaren pianist, behaalde een eerste prijs piano aan het conservatorium van Parijs en toerde door Europa en de VS. Pianoconcert met Francis Poulenc voor verschillende opdrachten toen Jacques Février niet beschikbaar was. Samen met zijn dochter, pianist Claude Françaix, bracht hij in 1964 zelfs zijn concert voor twee piano's in première.

FRANCAIX Jean (1912-1997)

Jean René Désiré Françaix; 23 May 1912 in Le Mans – 25 September 1997 in Paris) was a French neoclassical composer, pianist, and orchestrator, known for his prolific output and vibrant style.
Françaix's natural gifts were encouraged from an early age by his family: his father, Director of the Conservatoire of Le Mans, was a musicologist, composer, and pianist, and his mother, a teacher of singing. He studied at the Conservatoire of Le Mans and then at the Paris Conservatory, and he was only six when he took up composing with a style heavily influenced by Ravel.

His first publication, in 1922, caught the attention of a composer working for the publishing house who steered the gifted boy toward a gifted teacher, Nadia Boulanger. After her sister's death in 1918, she devoted her life to conducting, playing the organ and teaching. She soon became among the most celebrated teachers of musical composition in the 20th century with a list of students whose names include Aaron Copland, Leonard Bernstein, Elliott Carter and many more.

She encouraged Françaix's career, considering the young composer to be one of the best, if not the best, of her students. Noted pianist and pedagogue Isidor Philipp also taught him. Françaix himself often played his own works, to public acclaim; notably in the premiere of his Concertino for Piano and Orchestra at the festival of Baden-Baden in 1932.
By 1932 he had his Huit Bagatelles played at the Vienna Festival by the Kollisch Quartet and himself at the piano, while in Paris his Concertino for piano and orchestra was heard in 1933.

His compositions continued to be played during the 1930s in Paris. A String Trio (1933), a Fantaisie for cello and orchestra, Three duos for two sopranos, a Sonatine for violin and piano, a Quintet and a Serenade for small orchestra (1934). 1935 saw the premiere of his Quadruple Concerto for Flute, Oboe, Clarinet, Bassoon and Orchestra, and 1936 of a piano concerto.
His music was also used for ballets: Le Roi nu, Les Malheurs de Sophie (both for Paris) and Jeu Sentimental (for Brussels).
He was an accomplished pianist from an early age, earning a First Prize in Piano at the Paris Conservatory, and toured throughout Europe and the U.S.[1] He performed notably in a duo with the French cellist Maurice Gendron, and also performed the Poulenc Two Piano Concerto with Francis Poulenc for several engagements when Jacques Février was not available. He even premiered his concerto for two pianos with his daughter, pianist Claude Françaix, in 1964.